Titans

De verwijzing naar de titanen, de voorouders van de Olympische goden die in één oogwenk in de vergetelheid raakten, vormt de rode draad in deze burleske en bevreemdende voorstelling.

Euripides Laskaridis voert een onvoorspelbaar en overweldigend wezen op dat noch man noch vrouw is en ook geen transgender, maar alles in één. Om hem heen cirkelt een bedrijvige schaduw guur waarvan we echter nooit het gelaat te zien krijgen. Hij beweegt zich voort in een metafysisch amalgama dat hij al evenveel wel als niet kan bedwingen en vermengt hierbij ongegeneerd genres en registers. De scène wordt een plaats van uitvinding en vrijheid, een soort van hemels arena waar alles mogelijk is. Een theater dat doet denken aan een droompaleis, waar ridiculisering en transformatie nooit ver weg zijn.