Le dernier salut

In de avond van hun carrière weigeren drie acteurs zich neer te leggen bij hun ‘geplande slijtage’. Tegenover de pensionering die het einde van een leven vol theater inluidt, roept het trio de revolutie uit! Een veteranenrevolutie, weliswaar.

Zijn ze echt voorbij de datum? Zijn ze te oud om over liefde, dood, of hoop te spreken, om Prévert, Rostand of Shakespeare voor te dragen?

Als reactie op die onzin stellen ze het publiek een poëtische cavalcade door de stad in het vooruitzicht. Wordt hun plek hun ontnomen, in naam van aanstaande bezuinigingen en om plaats te maken voor het jonge bloed? Niet getreurd! Dan maken ze van de straat wel hun toneel, en van de steegjes hun decor. Hier voor een volkscafé, daar voor een luxehotel zingen en schreeuwen ze hun herinneringen. Hun uitnodiging aan ons? Met hen de mooiste voorstelling van hun leven beleven. Want waarom zou je je vrijheid om te spelen beteugelen als je energie nog intact is, als het kind nog steeds – ingenieuzer en levendiger dan ooit – je door artrose geplaagde lichaam bezielt?

De drie kompanen stellen ons een mooie en zoete klaagzang voor over de tijd die zo snel – te snel – voorbijgaat. Die onvermijdelijke vaststelling beantwoorden ze door de handen enthousiast in elkaar te steken voor een liefdeskreet voor hun beroep, een kreet die in de dramatische potentie van de stad nagalmt.

Le Dernier salut is een terugkeer naar de bron, een lange travelling doorheen het ware leven. Voor één keer, het ware leven!