Un loup pour l'homme

Is authenticiteit wishful thinking? Hebben we niet al van kindsbeen af behoefte om onze levens tot fictie te maken, aangezien we leren om verschillende rollen te spelen naargelang de omstandigheden en de groepen waarin we al dan niet een plek moeten veroveren?

Actrice en regisseuse Violette Pallaro is sinds jaar en dag geboeid door de relaties tussen volwassenen en hun pogingen om samen te leven. In Tabula rasa, haar eerste show, stond ze stil bij de plaats die we binnen het gezin innemen, met als insteek de plek die voor iedereen rond de maaltijdtafel is gereserveerd.

In Un loup pour l’homme verbreedt ze het perspectief en reflecteert ze over de denkbeeldige werelden die we allen ten aanzien van elkaar creëren. Over de rollen die we spelen om een plaats te bezetten binnen de sociale, familie- of professionele kring. Of we nu ouder, kind, collega, baas, echtgenoot, echtgenote, buur of vriend zijn, elk van ons probeert de toegewezen rollen en de overeenkomstige regels te respecteren.

Via een hedendaags sprookje houdt Violette Pallaro de verhalen tegen het licht die we nodig hebben om ons in de wereld te handhaven, omdat ze in zekere zin ons leven betekenis geven. Tijdens de voorbereiding van dit tweede werk heeft ze veel mensen ontmoet, getuigenissen verzameld, biografieën onderzocht, uit een brede waaier aan sectoren. Ook improvisaties op de speelvloer hielpen haar het stuk te schrijven. Un loup pour l’homme is een voorstelling over de menselijke identiteit. Over dat caleidoscopische ‘ik’ dat we almaar aanpassen naarmate de tijd verstrijkt.