Egon Van Herreweghe - High Fidelity

HiFi. High Fidelity. Een oeroude droom om het medium – dat wat bemiddelt tussen ons en de wereld en zich er dus ook tussen wringt – schaakmat te zetten en rechtstreeks, onbemiddeld op de werkelijkheid aangesloten te zijn. De drie beeldobjecten die Egon Van Herreweghe (°1985) tot nu toe produceerde, delen een aantal opmerkelijke kenmerken. Het zijn allemaal hulptoestellen om geluid te produceren en allemaal pretenderen ze dat op een zo getrouw mogelijke manier te doen. Van Herreweghe focust daarbij vooral op die toestellen die het opgenomen geluid omzetten in hoorbare muziek voor een luisteraar. Dus, niet de studioruimte (of het podium) waar muziek wordt gemaakt en opgenomen, niet de verschillende instrumenten die gebruikt worden of de muzikanten die ze bespelen, maar enkel die eindapparaten die gebruikt worden om muziek te beluisteren. Toestellen dus die de (voor)laatste schakel zijn tussen muzikant en luisteraar. Ze hebben echter ook nog iets anders gemeenschappelijk. De toestellen waar deze drie beeldobjecten naar verwijzen opereren (min of meer) draadloos. Het eerste object (een Google Chromecast Audio) zorgt ervoor dat elke versterker draadloze signalen kan ontvangen en omzetten in geluid. De Marshall Stanmore is een bluetooth speaker (die weliswaar moet aangesloten worden op het elektriciteitsnet en dus niet helemaal autonoom kan werken) terwijl de Bose 700 draadloze koptelefoon (met ingebouwde heroplaadbare batterij) dat wel kan. De draadloze werking van deze apparaten refereert niet alleen naar het toegenomen gebruiksgemak (geen ellendige draden of ingewikkelde aansluitingen waar de luisteraar in verstrikt kan raken) maar ook naar een steeds geringere weerstand tussen de bron van het geluid (het immateriële digitale bestand op computer of telefoon) en de uiteindelijke omzetting ervan in waarneembare geluidsgolven (door de speakers of koptelefoon). En hier opent zich (opnieuw) een potentiële analogie met het fotografische beeld dat aan de bron van dit werk ligt. Dit beeld is het resultaat van een apparaat dat als het ware rechtstreeks en quasi onbemiddeld een accurate weergave lijkt te geven van de werkelijkheid. Dat wat het apparaat capteert (het weerkaatste licht van dat wat zich voor de lens bevindt) blijft wezenlijk verbonden met het object waaraan het eens ontsproot. Ook al legt het fotografisch object een eigen traject af in de wereld, het blijft onlosmakelijk verbonden met dat deel van de wereld waar de lens ooit op gericht was: een fotografisch beeld ‘kleeft’ aan de realiteit. Een fotografisch apparaat werkt daarenboven snel, volautomatisch en zonder noemenswaardige interventie van de menselijke hand. Het maakt zichtbaar maar werkt zelf onzichtbaar. En is dat niet de definitie van ‘high fidelity’: een absolute getrouwheid van het zichtbare (of hoorbare) eindresultaat aan de visuele (of auditieve) bron waarnaar het verwijst zonder storende ruis? Zo gesteld is fotografie het eerste ‘high fidelity’ medium, het medium dat de droom van een directe, ongefilterde, niet-mediale betrokkenheid op de wereld weer een stap dichterbij bracht. Al snel zou deze absolute getrouwheid aan de ‘werkelijkheid’ echter omslaan in de bevreemdende hallucinatie van een wereld waarvan wij het bestaan niet vermoeden. Pas op: in high-fidelity zie je (of hoor je) soms meer dan je wenst!