Fanny Ardant

Haar lage stem is uit de duizenden herkenbaar, maar ze is natuurlijk veel meer dan een stem. Sinds begin jaren 1980 is Fanny Ardant niet meer weg te denken uit de Franse cinema. Deze grande dame heeft een indrukwekkende filmografie bij elkaar gespeeld en deze zomer tonen we een vijftiental topfilms die een representatief overzicht geven van haar carrière. Eind 1979 bekijkt François Truffaut op de Franse televisie de eerste aflevering van de miniserie Les Dames de la côte. Hij is aan zijn stoel genageld als hij in een bijrol een actrice opmerkt die hij niet kent. Fanny Ardant is de naam. Korte tijd later heeft hij haar gecast in wat zijn voorlaatste film zal worden, La Femme d’à côté. Ook in zijn laatste film, Vivement dimanche !, vertolkt Ardant de hoofdrol. De twee zijn ondertussen een koppel, niet zo lang na het draaien van de film zal Truffaut aan een hersentumor overlijden. Dat het tot Truffaut duurde vooraleer Ardant in de filmwereld doorbrak is achteraf gezien verrassend. Want ze is dan al in de dertig. Geboren in 1949, studeerde ze politieke wetenschappen en ze werkte zelfs kort in de Franse ambassade in Londen. In de jaren 1970 wierp ze zich op het acteren. Ze speelde rollen op de planken, het kleine scherm en zelfs in twee films. Maar pas in de jaren 1980 groeide ze uit tot een star van de Franse cinema. Dankzij Truffaut dus, maar ook dankzij Alain Resnais die haar dat decennium in drie films castte waaronder L’Amour à mort en Mélo. Een andere veelgeprezen rol was die van Oriane de Guermantes in de Proust-verfilming Un Amour de Swann van Volker Schlöndorff. Maar de sleutelrol volgde in 1993 toen ze Rose Chapotel, comtesse Ferraud vertolkte in Le Colonel Chabert, naar een novelle van Honoré de Balzac. Op briljante wijz bracht ze de sterke, maar kwetsbare vrouw tot leven wier bestaan op losse schroeven komt te staan wanneer haar vroegere echtgenoot, van wie iedereen meende dat hij overleden was, weer opduikt, terwijl ze ondertussen wel opnieuw gehuwd is, met een puissant rijke graaf. Ardant wordt ook opgemerkt door regisseurs buiten Frankrijk, zoals Ettore Scola (La famiglia), Michelangelo Antonioni (Beyond the Clouds), Nadir Moknèche (Lola Pater), Anna Maria Tató (Desiderio) en natuurlijk Tsai Ming-liang in wiens Visage ze een heerlijke dubbelrol speelt. Een andere cruciale vertolking in haar carrière is in 8 femmes, de muzikale komedie van François Ozon die tevens een eerbetoon is aan acht Franse topactrices van verschillende generaties.