Giuseppe Stampone | The Three Graces

Hij toont een selectie van zijn bijzondere balpentekeningen, die de kern van zijn praktijk vormen; de creaties variëren van video’s tot multimedia-installaties. Stampone is even precies en nauwgezet als altijd, maar door de evidente kritiek op actuele historische momenten is er meer ruimte voor persoonlijker verhalen. Van opnieuw verbeelde albumhoezen tot het toevoegen van migranten aan klassieke schilderijen brengt de kunstenaar zijn activisme over door bekende eigentijdse beelden te koppelen aan subtiele verwijzingen naar de kunstgeschiedenis. Het kritische denken van de kunstenaar vindt zo een universeel perspectief en maakt zich los van het communitarisme dat tegenwoordig in ideologisch opzicht bon ton is. Bovendien heeft Stampone altijd bijzondere aandacht besteed aan het gebruik van traditionele, met de kunst geassocieerde technieken. De kunstenaar beschouwt zijn uitzonderlijk lange creatieve proces als een protest tegen de voortdurende hectiek die door onze eeuw wordt opgelegd. Met deze nieuwe groep werken, gemaakt tijdens coronatijden, nodigt Stampone ons uit tot stille meditatie. Hij beeldt uitsluitend architectonische interieurs af, waarbij hij zich liet inspireren door Nederlandse schilders als Vermeer en Pieter de Hooch. Huizen behoren tot de weinige plekken waar je een toevluchtsoord kunt vinden voor de constante, veelal verwarrende nieuwscyclus. In bijna alle tentoongestelde tekeningen is de kunstenaar te zien in contemplatieve houding, vaak van de rugzijde. Zoals de meesten van ons was Stampone verplicht het afgelopen jaar in afzondering door te brengen. Door deze plotse en ongewenste verandering van gewoonten ging de kunstenaar zichzelf helemaal in twijfel trekken, waarbij hij zich zoekend naar antwoorden op de grote meesters van de kunstgeschiedenis richtte. De tentoonstelling ontleent haar titel aan een van de tekeningen van Stampone, maar is ook een eerbetoon aan het schilderij van Rafaël. De drie vrouwen in het oorspronkelijke werk, geïnspireerd door de klassieke oudheid, zouden vrouwelijke ontwikkelingsstadia kunnen voorstellen, maar ze worden vaak beschouwd als muzen en symbolen van menselijke creativiteit. Stampone herschept het trio in een autobiografisch perspectief en beeldt zich af in zijn kindertijd, zijn jeugd en nu, waardoor hij zijn eigen mythologie creëert. Misschien houden deze werken een uitnodiging in aan ons allen om een stap terug te zetten, lang genoeg te pauzeren om diverse mogelijkheden te beschouwen en te ontdekken wat we daaruit zouden willen zien opduiken, als deze periode van twijfel eenmaal tot het verleden behoort.