Performatik
13 mrt. 2019 - 23 mrt. 2019
-
Divers lieux à Bruxelles - Divers lieux à Bruxelles 1000 Bruxelles 1000
-
Performatik – de Brusselse biënnale van de performance art – zet de hedendaagse performance art of ‘live art’ in de kijker, samen met heel wat Brusselse partners. Zo krijg je niet alleen via theater en dans een blik op deze kunstvorm, maar ook via de beeldende kunst. Performance floreerde daar al in het verleden, en is opnieuw erg actueel.
Is het een teken des tijds dat levende lichamen steeds meer de musea binnensluipen? Spelen musea handig in op de vraag van de consument naar ervaringen? En gaan de kunstenaars hier gretig in mee, door bijvoorbeeld meteen een podiumversie én een museumversie te creëren? Of zoeken ze naar nieuwe vormen en presentatiewijzen die morrelen aan de codes van zowel kunstwerk, publiek als instituut? Performatik kiest al tien jaar lang resoluut voor het laatste. Want performance art is een kunstvorm die in essentie fragiel is – en moet zijn.
In deze zesde editie maakt beeldend kunstenaar Laure Prouvost haar eerste performancewerk voor de theaterzaal, en laat choreograaf Noé Soulier een twintigtal kunstwerken uit de collectie van Centre Pompidou de theaterruimte innemen. Historische backdrop van Performatik19 is de Bauhaus-beweging, die 100 jaar geleden ontstond. Een aantal Bauhaus-krachtlijnen zijn immers ook nu erg actueel: vakmanschap versus massaproductie, het statuut van de auteur en het collectief, de kunstacademie als een gemeenschap van artiesten, en kunst dichter bij het dagelijks leven brengen. De relatie tussen mens en ruimte werd binnen Bauhaus de basis voor het ontwikkelen van nieuwe leefwereldmodellen. Die relatie vormt ook het vertrekpunt voor Radouan Mriziga in Kanal – Centre Pompidou, voor Jozef Wouters in Decoratelier en voor Lotte van den Bergs Dying Together.
Is het een teken des tijds dat levende lichamen steeds meer de musea binnensluipen? Spelen musea handig in op de vraag van de consument naar ervaringen? En gaan de kunstenaars hier gretig in mee, door bijvoorbeeld meteen een podiumversie én een museumversie te creëren? Of zoeken ze naar nieuwe vormen en presentatiewijzen die morrelen aan de codes van zowel kunstwerk, publiek als instituut? Performatik kiest al tien jaar lang resoluut voor het laatste. Want performance art is een kunstvorm die in essentie fragiel is – en moet zijn.
In deze zesde editie maakt beeldend kunstenaar Laure Prouvost haar eerste performancewerk voor de theaterzaal, en laat choreograaf Noé Soulier een twintigtal kunstwerken uit de collectie van Centre Pompidou de theaterruimte innemen. Historische backdrop van Performatik19 is de Bauhaus-beweging, die 100 jaar geleden ontstond. Een aantal Bauhaus-krachtlijnen zijn immers ook nu erg actueel: vakmanschap versus massaproductie, het statuut van de auteur en het collectief, de kunstacademie als een gemeenschap van artiesten, en kunst dichter bij het dagelijks leven brengen. De relatie tussen mens en ruimte werd binnen Bauhaus de basis voor het ontwikkelen van nieuwe leefwereldmodellen. Die relatie vormt ook het vertrekpunt voor Radouan Mriziga in Kanal – Centre Pompidou, voor Jozef Wouters in Decoratelier en voor Lotte van den Bergs Dying Together.