Sofa Talks over de (Post) Coronastad

In de coronacrisis ontdekten we een unheimliche en tegelijk sublieme spookstad. En ook na de lockdown blijven de straten en pleinen bevreemdend leeg. De stedelijkheid wordt bepaald door wachtrijen en bubbels in variabele geometrie. Corona doet de stad op haar grondvesten daveren. De publieke ruimte blijkt incongruent met de nieuwe sociale afstandsregels. Collectieve voorzieningen, zoals scholen en kantoren, blijven verweesd achter nadat thuiswerk de regel werd. Winkelcentra zijn overbodig nu pakketdiensten de consument aan de eigen voordeur bedienen. Ondertussen blijven fabrieken en ziekenhuizen draaien. Woonzorgcentra sloten zichzelf op. De private woning staat onder druk nu het leven terugplooit op de nucleus van het kerngezin. Stadsbewoners die geen dak boven het hoofd hebben, worden meer dan ooit op zichzelf terug geworpen. Tegelijk was de coronacrisis aanleiding voor oproepen allerhande om de stad te herdenken. Overheden experimenteren volop met een tactisch urbanisme. Gideon Boie en Lieven De Cauter nodigen enkele architecten en stedenbouwkundigen uit die zich kritisch uitgelaten hebben over de ruimtelijke dimensie van de crisis. We gaan in gesprek met onze gasten over hun dromen en verlangens omtrent architectuur na corona. Welke antwoorden zien ze op de vele ontwerpuitdagingen die de pandemie opwerpt? Wat is de impact van de gezondheidscrisis op de stedelijke politiek? Welke vormen van stedelijk activisme zijn er nog voor handen? Zal de stad de coronacrisis overleven? En wat als dit alles slechts een generale repetitie vormt voor de klimaatcrisis? Allemaal vragen die ons laten stilstaan bij stedelijkheid in het Antropoceen, het geologische tijdperk van de mens.