Darkness is needed to see the stars

«De aarde was zonder vorm en leeg, en duisternis lag over het gezicht van de diepte. En de Geest Gods zweefde over het gelaat der wateren». (Genesis 1:2) Het eerste scheppingsverhaal in het joods-christendom begint met duisternis, waarin de schepping van licht wordt geïntroduceerd, en de scheiding van dit licht van de duisternis. Hoewel dus zowel licht als duisternis deel uitmaken van de werken van de almachtige God, werd duisternis beschouwd als «de op één na laatste plaag» (Exodus 10:21), en de plaats van «geween en knersing der tanden» (Mattheüs 8:12). Als poëtische term in de westerse wereld wordt duisternis gebruikt om de aanwezigheid van schaduwen aan te duiden, van het kwaad, of in onze moderne wereld, om aan te duiden dat een verhaal grimmig, zwaar, en/of deprimerend is. Een citaat van Ursula K. Le Guin zegt echter terecht: «Als je een kaars aansteekt, werp je ook een schaduw». En wij kozen deze tentoonstelling te noemen: Een zekere duisternis is nodig om de sterren te zien. In deze nieuwe groepsexpo zien we hoe verschillende kunstenaars zwart en duisternis door hun eigen ogen interpreteren: als kleur, als middel tot meditatie, om het ontastbare, het geheime of het in- tieme te illustreren, of hoe duisternis aanwezig kan zijn in het aanbiddelijke, terwijl het monsterlijke een uitgang kan vinden uit zijn sombere grotten. Zwart is geen primaire, secundaire of tertiaire kleur. In feite is zwart niet op het kleurenwiel van de kunstenaar en meestal wordt het helemaal niet als een kleur beschouwd. In bepaalde opzichten verte- genwoordigt zwart de ruimte, in het bijzonder de ruimte en de oneindige ruimte. Er zit ook een mysterie in dingen die niet gedefinieerd of gezien kunnen worden, en de kleur zwart accentueert vaak alles met die mysterieuze of ondefinieerbare kwaliteiten.