De quelques évènements sans signification

Wat denkt u over de Marokkaanse cinema? Deze vraag opent "De quelques évènements sans signification". De filmploeg interviewt mensen op straat in Casablanca. Waarover moet de jonge Marokkaanse cinema in het jaar 1973 het hebben? De antwoorden zijn even divers als de ondervraagden. Ook de leden van de filmploeg debatteren. Met de ambitie een “onafhankelijke Marokkaanse cinema” te creëren, experimenteren ze en willen ze de cinematografische codes en taal onder druk zetten. Om daarna helemaal te ontsporen op de sound van freejazz terwijl ze een fascinerende jongeman volgen die volgens hen alle sociale kwesties en verhoudingen van macht en uitbuiting in Marokko in zich verenigt. Het eindigt ermee dat deze man aan hen ontsnapt in een impressionante bar-scène, en hen eraan herinnert dat hij de echte miserie kent, terwijl zij niet meer dan een bende intellectuelen zijn in hun ivoren toren, ondanks alle goede bedoelingen. Met deze eerste langspeelfilm wilde Derkaoui “een eigen poging, die andere pogingen in de kapitalistische wereld of in de Derde Wereld niet overneemt” leveren. We zouden het niet beter kunnen zeggen, zo uniek is deze film: geïnspireerd door het neorealisme en de Nouvelle Vague maakt Derakoui indruk door zijn heldere kijk op de vermeende macht van de cinema. Het is auteurscinema, zonder pretentie, die de logica van dominantie in vraag stelt en de koloniale geschiedenis die daarmee gepaard gaat. De censuur had het wel door: de film werd verboden en niet uitgebracht. We dachten lang dat deze film verloren was gegaan. In 2016 werd hij teruggevonden en gerestaureerd door de Filmoteca van Catalunya en daarna heruitgebracht tijdens de 69ste editie van de Berlinale. En vanaf nu is hij zes weken lang te zien op het scherm in Nova. →Op 16.10 om 17:00 wordt de voorstelling ingeleid en gevolgd door een gesprek met Léa Morin.