Eric van Dieren - 'A perte de vue'

Zonder te hebben gewacht op het terug in de mode komen van de «slow photography», zonder trouwens ooit ergens op te hebben gewacht of zich te hebben aangesloten bij modes of tendensen, bouwde Eric van Dieren, meer dan veertig jaar lang, geduldig aan zijn persoonlijke en atypische œuvre. Hij bleef hierbij enigszins op de achtergrond, op veilige afstand van efemere trends en stromingen.

Desondanks was van Dieren meer dan dertig jaar verbonden aan het INSAS waar hij, in het voetspoor van Edmée Lagrange, het fotoatelier leidde. Zowel cinematografische als muzikale en poëtische invloeden werken door in zijn werk dat eenvoudigweg openstaat voor een wereld die hij niettemin op afdoende afstand en in het juiste tempo benadert.
Zijn fotografie wordt gekenmerkt door een sobere en soms sombere stijl. De reeksen herinneren weleens aan reportages (anekdotes en reizen), maar sluiten zich niet op in een genre.
Hij snijdt thema’s aan, gaande van het geheugen, de impregnatie van de kunst, liefde, eenzaamheid en creatie… tot onderwerpen als Toscane of Israël, het dichte woud of het wanordelijke atelier van de schilder (soms gaat het om een en hetzelfde enigma) en opteert steeds voor analoge zwart-witfotografie. Hij kiest voor een langzame ritme dat de beelden doseert en associaties aanreikt, diepgaand maar niettemin met de discretie van een schilder of dichter, met de ingetogenheid van een meditatieve essayist die er niet voor terugschrikt om zo nu en dan de pen te hanteren en een confrontatie aan te gaan met het schrijven … Fotografie is bij van Dieren een discipline, een niet compulsieve maar permanente oefening— tegelijk verontrust en onbezorgd.

Aan zijn, ongetwijfeld te weinig gekende, universum wordt nu een eerbetoon gebracht met een monografische tentoonstelling bij Contretype en een transversale publicatie. Zijn werk is allesbehalve spectaculair of protserig, eigenschappen die - kortstondig - inslaan bij het grote publiek en bij de massamedia (al dan niet «nieuw»). Het œuvre van van Dieren is evenwel niet te classificeren of te dateren, het is of anachronistisch of voortdurend actueel en richt zich tot een bepaalde gevoeligheid in ons. Deze sensibiliteit zorgt ervoor dat we ons verbazen, vragen stellen, de moeite nemen om ons af te vragen wat fotograferen wil zeggen en tegelijk argwaan koesteren ten opzichte van al te simplistische antwoorden.

De praktijk van het beeld als een eindeloos herbeginnen, zonder iets te willen bewijzen, enkel om er telkens opnieuw iets in te zien, zover het oog reikt.

Emmanuel d'Autreppe